Author: سپهر سیاح

درباره سهم اندک هنر از توسعه اقتصادی فاقد بازدهی دانستن فرهنگ و هنر در این کشور گویی که نهادینه‌شده باشد مانع هرگونه سرمایه‌گذاری در این حیطه گشته؛ دلایل چنین تنگ‌اندیشی در این زمینه همچنان مشخص نیست. درست است قدمت ورود مباحث اقتصاد هنر به گفتمان

جریان سازی در بازار هنری ایران، موردی است که تاکنون بسیار به آن پرداختیم و وجوه مختلف فعالیت در این چرخه را موردبررسی قراردادیم؛ اما تاکنون جزءها را کنار هم چیدیم و در باب گالری‌ها، سرمایه‌گذاران، کلکسیونرهای شخصی، حیطه فعالیت و دیدگاهشان صحبت کردیم؛ بحث

این شماره به بحران مالی طولانی سال ۲۰۰۸ و ماهیت و تنوع واکنش‌های هنری به آن می‌پردازد. این بحران مالی به‌عنوان یک نتیجه جهانی شده سرمایه‌داری متأخر درک می‌شود که بااین‌وجود در سطوح محلی، منطقه‌ای و ملی متفاوت تجربه می‌شود. ماهیت آن چندوجهی است، پدیده‌ای

اقتصاد هنر آنچه تاکنون در اقتصاد هنر شماره‌های قبلی چاپ‌خونه به آن پرداختیم، چرایی و چگونگی فعالیت در بازار هنری و شیوه ارزیابی آثار و نحوه ورودشان در یک چرخه دُرست عرضه و مبادله‌ی "هنر" بوده است. این سؤال می‌تواند پیش آید که این رودِ

در ادامه بحث در باب شیوه سرمایه‌گذاری در دنیای رو به پیشرفت هنرهای تجسمی، به این مسئله می‌رسیم که یک سرمایه‌گذار چگونه می‌تواند انتخابی درست و حمایتی به جا و پرسود در بازار هنری داشته باشد؛ البته که امروزه حتی خود هنرمند هم به‌وسیله ارتباطات

تأثیر بحران اقتصادی بر اقتصاد هنر قاعدتاً بحران اقتصادی در هر نقطه از جهان، در اقتصاد هنر آن کشور تأثیرگذار است، اما قاعده تأثیرپذیری آن نسبت به کالاها و اشیای مصرفی جامعه متفاوت است. نکته عجیب در این مسئله، تأثیرپذیری فقط و فقط «فرد» است،

«ژان دوبوفه، جان‌مایه و گوهر هنر را تازگی و بدیع بودن آن می‌پندارد؛ و دگرگونی دائم را تنها رهیافت شایسته هنر.» اقتصاد هنر به‌منزله رشته‌ای از علم اقتصاد که در نتایج مادی سیاست‌ها، برنامه‌ها و فعالیت‌های هنری کاربرد دارد، در ایران از قدمت چندانی برخوردار

در این سری از اقتصاد هنر به شیوه سرمایه‌گذاری در بازار هنری و نقش دلالان هنری خواهیم پرداخت. پس‌ازآنکه نیویورک به دلیل جنگ جهانی به مرکز تمامی جنبش‌های هنری تبدیل شد، کنش‌های بسیار متفاوتی توسط هنرمندانی که از سراسر جهان در این شهر جمع شده

در سری پیشین اقتصاد هنر به رابطه‌ی جدایی‌ناپذیر سیاست و اقتصاد عمومی و بازار هنری پرداختیم و این آگاهی حاصل شد که هر تغییر در‌روند سیاسی یک کشور بر اقتصاد هنر تأثیری انکارناپذیر دارد. کشوری همچون ایران که طی ادوار پیشین خود هیچ‌گاه ثبات اقتصادی

در جریده پیش از اقتصاد هنر در شرایط بحران و رکود اقتصادی نوشتیم و بدیهی‌ انگاشتیم که اقتصاد هنر نیز از رکود اقتصادیِ جامع‌گریزی ندارد. رکود اقتصادی بازار هنر، زیست آثار جسورانه‌تر را مختل می‌کند؛ آثاری که درنتیجه تجربه‌ای متفاوت خلق‌شده و درصحنه‌ی هنرِ خواستگاهشان