Consequences Of Crime Survivors

در مجموعه عکس «عواقب نجات‌یافتگان جنایت» کلمه «طبیعت» دیگر همان دالی نیست که ما را به‌سوی مدلول‌های از پیش تعریف‌شده هدایت می‌کنند. بلکه تمامی اجزایی که ما طبیعت می‌خوانیم می‌توانند سوژه‌هایی باشد برای در آغوش گرفتن اُبژه‌ای که انسان‌نماست. درخت می‌تواند فیگور متحرکی باشد که انسان معاصر در مقابلش فاقد هرگونه حرکت است. دیوار بتنی می‌تواند چنان سخن بگوید که زبان در مقابلش قاصر است. آجر چنان در مجاورت و همزیستی ابر نشسته که دیگر نمی‌توان آن را مصنوع ساخت بشر دانست و در مقابل، فیگور دست‌ساخته‌ای است آشنا. تمامی این‌ها، جدا از هویت موجودی به اسم “انسان” نیست. همزیستی پوست و کوه، دست و آهن، پا و آجر و نگاه و سنگ، فلسفه‌ای متفاوت از شیوه زیستن ارائه می‌کند. نمی‌توان “یکی بود یکی نبود” یا “غصه ما به سررسید” را مشخصاً نمایان کرد، چرا که سیر خطی زمان بی‌معنی است. در مقابل هنرمند لحظه‌ای از تقابل‌ها را به تصویر کشیده‌است. تقابلی بی‌پایان که در کشمکش بیان، به مبارزه‌ای ابدی تبدیل می‌شود. در آثار علیزاده و نظری، تعامل و همزیستی تمامی اجزاء تشکیل‌دهنده اثر، چنان قوی است که مخاطب می‌تواند یکی شدن بدن در محیط را به معنای واقعی کلمه ببیند. این بینش برای انسان قرن ۲۱ گمشده در سرعت روزمرگی امری است لازم. به ایست. بنگر. حس کن.

نویسنده : شیدا بردبار