weaving

سرآغاز فرآیند ادراک/فهم انسانی را از اولین برخوردش با هستی، برخورد با مادیت خود، توده‌ای سلولی، درهم‌بافته و حجمی ملموس می‌توان فهم کرد. هرآنچه بعدتر، تن نامیده‌ایم. انگار درک تن، به مثابۀ نشانه، به مثابۀ آغازین‌متن، سرآغاز فهم هستی است. شیئیت انسان. و آغاز ایجاد حافظه. آنچه بعدتر، کاربستش در سراسر زندگی همچون ابزاری شناختی، تداوم ادراک/فهم خواهد بود برای تداوم برخورد با هستی. هرآنچه می‌توان کنشِ زندگی نامیدش هیچ نیست جز تکرار مداومِ بی‌انقطاع ادراک/فهم در برخورد با متون و نشانه‌ها به کمک حافظۀ همواره مقایسه‌گر. هرآنچه ناشناخته است، دعوتی است عمیق به حافظه و پربیراه نخواهد بود اگر بگوییم هرآن شئ ناشناخته، دعوت حافظه است به یادآوریِ توده/تن. انسانیت اشیا. از این مجرا، خلق هر تودۀ مادی، خلق فیگوری است انسانی. چراکه ادراک/فهم، الزام ماهویِ هرآن چیزی است که شایسته است خلق نامیده شود.

حجم‌های خلق شده توسط “حامد قجرپور” در نمایشگاه “زیر و رو” پرتاب ما است به عمق پرتنشِ ابهام دیرینۀ تقابل شیئیت انسان و انسانیت شئ. اما تقابل‌ها بدین‌جا ختم نخواهند شد. فرآیند ادراک/فهم در برخورد با این توده‌ها به مداومت این بار آگاهانه‌تری در خویش فراخوانده می‌شود. مگرنه آنکه هنر تلاشی است آشنازدایانه به دعوت از ما به آگاهی از این مداومت و مداومتی آگاهانه، آغاز شده از آن نقطۀ مایل به ثبات، که حافظه نمایانده بود؟ عبور از نقطۀ ثقلِ بدیهی‌سازِ حافظه، شروع معرفت است.