The Landscape of Alvar Aalto
نمایشگاه حاضر: معماری منظر آلوار آلتو
پیشگام در طراحی و معماری مدرن
آلوار آلتو (۱۹۷۶-۱۸۹۸) پیشه‌ای بسیار متنوع و غنی به‌عنوان معمار و طراح هم در فنلاند و هم در خارج از این کشور را تجربه کرد.
در سال ۱۹۲۱، پس از اخذ مدرک معماری از موسسه فن‌آوری هلسینکی (که بعدها به دانشگاه تکنولوژی فنلاند تغییر نام داد و اکنون بخشی از دانشگاه آلتو می‌باشد). آلتو نخستین دفتر معماری خود را در یوواسکوال بنا نهاد. آلتو در کارهای اولیه‌ی معماری خود از سبک غالب آن زمان که اصول کالسیسم نوردیک بود پیروی می‌کرد. در سفرهای متعددی که در اواخر دهه ۱۹۲۰ و اوایل دهه ۱۹۳۰ همراه با همسر معمار خود آینو آلتو (۱۹۴۹-۱۸۹۴) به اروپا داشت با آخرین گرایش‌های مدرنیسم جهانی آشنا شد.
دوره کارکرد‌گرایانهِ ناب در کارهای آلتو چندین سال ادامه یافت و به او کمک کرد تا به پیشرفتی قابل‌توجه در عرصه بین‌المللی دست یابد. دلیل عمده این پیشرفت را می‌توان بنای آسایشگاه پایمیو (۱۹۳۳-۱۹۲۹) دانست که خود نقطه عطفی مهم و کارکرد‌گرایانه است. آلتو در طراحی کاربرد‌گرایانه از اصول طراحی کاربر‌پسند و کاربردی در معماری‌اش پیروی می‌کرد. از اواخر دهه ۱۹۳۰ به بعد استفاده از اشکال ارگانیک، مواد طبیعی و آزادی بیشتر در استفاده از فضا در معماری، به بناهای آلتو غنای بیشتری افرود. ویژگی آلتو این بود که با هر بنایی که تمام جزئیاتش از جمله مبلمان و نور‌پردازی را همدر بر‌می‌گرفت، به‌عنوان یک کار هنری کامل برخورد می‌کرد. شرکت آرتک در سال ۱۹۳۵ با‌هدف ارتقا تولید و فروش روبه رشد مبلمان آلتو بنیان نهاده شد. طراحی مبلمان آلتو آمیزه‌ای از کاربرد‌گرایی و زیبایی‌شناختی همراه با تولید متوالی است. این طراحی، از ایده‌ی اصلی آرتک که ترغیب زندگی روزمره زیباتر در خانه است پیروی می‌کند.
تا جایی که به طراحی مربوط می‌شد، آلتو توجه خاصی به شیشه داشت، زیرا شیشه فرصتی فراهم می‌کرد تا از مواد به شیوه‌ای جدید با استفاده از آزادی عمل در شکل بهره برد. پیروزی او در مسابقه طراحی شیشه کارهوال-ایتاال در سال ۱۹۳۶ به خلق گلدان ساووی که از شهرت جهانی برخوردار است انجامید.
آلتو سه سال پس از درگذشت آینو آلتو در سال ۱۹۵۲ با همسر دوم خود الیسا آلتو (۱۹۹۴-۱۹۲۲) که او هم معمار بود ازدواج کرد. از دهه ۱۹۵۰ به بعد، معماری آلتو غالباً در طراحی بناهای عمومی به‌کار گرفته شد که از آن میان می‌توان به ساختمان شهرداری سایناتسالو (۱۹۵۲-۱۹۴۸) موسسه آموزشی یوواسکوال یا همان دانشگاه یوواسکوالی کنونی (۱۹۵۷-۱۹۵۱) و خانه فرهنگ هلسینکی (۱۹۵۶-۱۹۵۲) اشاره کرد.
نقشه‌های اصلی طراحی شهری آلتو تنها به بناهای مذکور محدود نمی‌شد و نمایانگر پروژه‌های بزرگ‌تری است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به مرکز اجتماعی سینایوکی (۸۷/۱۹۶۵-۱۹۵۶) مرکز شهر رووانیمی (۸۸/۱۹۷۶-۱۹۶۳) و مرکز فرهنگی-ادارای نیمه ساخته یوواسکوال (۱۹۸۲-۱۹۷۰) اشاره کرد.
از اوایل دهه۱۹۵۰ به بعد کارهای آلوار آلتو بیشتر و بیشتر روی سایر کشورها متمرکز گردید به طوری که شماری از ساختمان‌های خصوصی و عمومی بر اساس طرح‌های او در خارج از فنلاند بنا‌شده‌اند.